زمینه و هدف: تعیین پایایی میان مشاهده گر و درون مشاهده گر یکی از مسائل مهم در تحقیقات می باشد که برای اعتبار بخشی طبقه بندی ها الزامی می باشند. هدف مطالعه حاضر، تعیین پایایی میان مشاهده گر و درون مشاهده گر در میان متخصصین ایرانی است. روش کار: رادیوگرافی و سی تی اسکن 160 بیمار دچار شکستگی لگن توسط سه متخصص ارتوپدی از نظر تعین موقعیت آناتومیک شکستگی و تعیین نوع شکستگی بر اساس طبقه بندی یانگ و برگس مورد ارزیابی قرار گرفتند و میزان توافق میان و درون مشاهده گر برای آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: شایع ترین محل آناتومیک شکستگی راموس های پوبیس و شایعترین نوع شکستگی LC I بود. در موارد شکستگی ایلیوم و ساکروم استفاده از سی تی اسکن بطور معنا دار دقت تشخیص را افزایش داده بود. در تعیین نوع شکستگی، میانگین توافق میان مشاهده گر با استفاده از رادیوگرافی (52/0 – 28/0) 35/0 و با استفاده از رادیوگرافی و سی تی اسکن (76/0 – 44/0) 49/0 بدست آمد. کمترین توافق در شکستگی های LC II و APC II مشاهده شد. در همین موضوع، میانگین توافق درون مشاهده گر برای سه مشاهده گر با استفاده از رادیوگرافی (58/0 – 31/0) 40/0 و (51/0 – 32/0) 41/0 و (55/0 – 36/0) 44/0 بود و همین مقادیر با استفاده از سی تی اسکن بترتیب (77/0 – 39/0) 54/0 و (72/0 – 42/0) 53/0 و (73/0 – 46/0) 55/0 بدست آمد. نتیجه گیری: پایایی درون و میان مشاهده گر در تقسیم بندی یانگ و برگس در حد قابل قبول می باشد و نتایج بدست آمده از مشاهده گران ما تقریباً مشابه با مطالعات خارجی موجود می باشد.

زمینه و هدف: سازمان جهانی بهداشت (WHO= World health organization) در سال 1978 تعریف هیستوپاتولوژیکی را جهت تشخیص OLP (oral lichen planus) ارائه داد. مطالعات قبلی نشان دادند که این معیارها از پایایی کافی برخوردار نیستند. در سال 2003 معیارهای modified WHO توسط van der Meij و همکاران ارائه شد که شامل معیارهای تجدید نظر شده بالینی و هیستوپاتولوژیک می باشد. هدف از این مطالعه بررسی پایایی درون مشاهده گر و بین مشاهده گر در ارزیابی هیستوپاتولوژیک OLPبر اساس معیارهای modified WHO بود. روش بررسی: 55 لام میکروسکوپی که لیکن پلان و ضایعات لیکنوئیدی دهان در تشخیص بالینی آن ها مطرح بوده است، در 2 فاز اجرایی، با فاصله 3 ماه در اختیار 6 مشاهده گر قرار گرفت تا بر اساس معیارهای هیستوپاتولوژیکmodified WHO، یکی از تشخیص های OLP و یا compatible with OLP را انتخاب کنند، سپس با اطلاعات حاصل، پایایی بین مشاهده گر و درون مشاهده گر از طریق آنالیزهای Kappa و ضریب تکرار پذیری(Repeatability coefficient) محاسبه شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان می دهد که پایایی معیارهای modified WHO در بررسی بین مشاهده گر، قوی (77/0) و در بررسی درون مشاهده گر، متوسط تا قوی (82/0-58/0) می باشد. نتیجه گیری: در این مطالعه پایایی درون مشاهده گر و بین مشاهده گر در ارزیابی هیستوپاتولوژیک OLP بر اساس معیار های modified WHO، در مقایسه با نتایج مطالعات دیگر در مورد معیار هایWHO، قوی تر می باشد، اما پیشنهاد جایگزین کردن این معیارها با معیارهای WHO نیاز به مطالعات بیشتر با تعداد نمونه بیشتر و مقایسه این دو تکنیک با یکدیگر دارد.

در این مقاله به بررسی تاثیر انتخاب سنسورهای مختلف بر عملکرد مشاهده گر در سیستم تعلیق خودرو پرداخته شده است. برای این منظور از مفهوم درجه مشاهده پذیری برای توصیف کمی شدت و ضعف مشاهده پذیری استفاده شده و در این راستا روش جدیدی برای تعیین درجه مشاهده پذیری سیستم های خطی ثابت با زمان، توسعه داده شده است. در روش پیشنهادی، درجه مشاهده پذیری بر مبنای فاصله سیستم از مجموعه سیستم های هم مرتبه و مشاهده ناپذیر تعریف می شود. بزرگ بودن فاصله به معنی مشاهده پذیری قوی، کوچک بودن فاصله به معنی مشاهده پذیری ضعیف و صفربودن فاصله نشان دهنده مشاهده ناپذیری سیستم است. با توجه به اینکه فاصله سیستم از حالت های مختلف مشاهده ناپذیری به صورت جداگانه تعیین می شود، امکان بررسی همه جانبه مشاهده پذیری و تاثیر انتخاب خروجی بر عملکرد مشاهده گر فراهم می شود. در ادامه، تحلیل مشاهده پذیری سیستم تعلیق براساس روش پیشنهادی، انجام شده و تاثیر خروجی های مختلف بر عملکرد مشاهده گر مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهند که با افزایش درجه مشاهده پذیری برای دستیابی به سرعت یکسان در مشاهده گر، بهره مشاهده گر کاهش می یابد و کاهش بهره مشاهده گر باعث کاهش حساسیت تخمین به نویز و خطای اندازه گیری سنسورها می شود که به تبع آن دقت تخمین در حضور خطای اندازه گیری سنسورها افزایش می یابد. همچنین با یک بررسی مقایسه ای نشان داده شد که برخلاف معیارهای قبلی که فقط جنبه خاصی از مشاهده پذیری را مد نظر قرار می دادند، روش پیشنهادی جامع تر و واقع بینانه تر است و نتایج به دست آمده از معیارهای قبلی به راحتی از روش پیشنهادی قابل دستیابی هستند.

در این مقاله به طراحی یک سیستم آشکارساز عیب مقاوم با تلفیق باندگراف و مشاهده گر ورودی نامعلوم پرداخته شده است. روش پیشنهادی یک سیستم آشکارساز عیب دو مرحله ای بوده که در هر مرحله برخی معیارهای مطلوب یک سیستم تشخیص عیب در نظر گرفته می شود. در مرحله اول، مبتنی بر مدل باندگراف، معادلات فضای حالت بر اساس متغیرهای انرژی استخراج شده و با استفاده از مشاهده گر ورودی نامعلوم حالت ها و خروجی های سیستم به نحوی تخمین زده می شوند که نسبت به اغتشاشات وارده به سیستم بی تاثیر باشند. سپس با استفاده از فرم روابط تحلیلی افزونگی بر حسب خطای تخمین خروجی که شامل تاثیر عیب بوده و تاثیر اغتشاش در آن برطرف شده است به آشکارسازی عیب پرداخته می شود. به منظور آشکارسازی عیب از آستانه تطبیقی استخراج شده از جمله نامعین روابط تحلیلی افزونگی بر حسب خطا استفاده می شود. نتایج شبیه سازی برای یک سیستم تعلیق فعال خودرو نشان دهنده عملکرد بسیار مناسب روش پیشنهادی است.

وسایل اندازه گیری توزیع اندازه ذرات عموما off-line بوده و دارای پاسخ بسیار کندی می باشند و در ضمن بسیار گران قیمت هستند. بنابراین ارایه یک مشاهده گر، که توزیع اندازه ذرات در پلیمریزاسیون امولسیونی را به خوبی پیش بینی کند از اهمیت خاصی برخوردار است. در این مقاله، ابتدا یک مدل دقیق غیر همدما بر مبنای معادلات موازنه جمعیتی (مدل صفر – یک) که در برگیرنده پدیده های هسته زایی، رشد ذره و انعقاد می باشد برای پیش بینی توزیع اندازه ذرات انتخاب شده است. سپس یک مشاهده گر تقلیل یافته با فرض داشتن غلظت ماده فعال سطحی آزاد برای تخمین توزیع اندازه ذرات ارایه شده و نشان داده شده است که عملکرد آن در حضور اغتشاشات غیر قابل اندازه گیری و خطای مدل سازی از مشاهده گر مدار باز با درجه کامل بهتر است. همچنین با اندازه گیری درصد تبدیل که از طریق اندازه گیری دانسیته امکان پذیر است عملکرد مشاهده گر مزبور بهبود می یابد. از آنجایی که در حال حاضر اندازه گیری غلظت ماده فعال سطحی آزاد به طور مستقیم مشکل است، با استفاده از اندازه گیری هدایت الکتریکی، غلظت ماده فعال سطحی آزاد محاسبه می شود. نتایج نشان می دهد که عملکرد مشاهده گر با استفاده از اندازه گیری هدایت الکتریکی در حضور بعضی اغتشاشات غیر قابل اندازه گیری از مشاهده گر مدار باز درجه کامل، بهتر است ولی در حضور خطای مدل سازی، بهبود قابل ملاحظه ای نسبت به مشاهده گر مدار باز درجه کامل مشاهده نشد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بازخورد خودکنترلی بر زمان بندی نسبی و مطلق طی تمرین مشاهده ای و بدنی بود. آزمودنی ها (90 نفر) به طور تصادفی به گروه های تمرین بدنی و مشاهده ای (خودکنترلی، جفت شده و آزمونگر) تقسیم شدند و به انجام یک تکلیف زمان بندی متوالی پرداختند. تکلیف فشردن کلیدهای 2، 4، 6 و 8 با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق مشخص بود. گروه خودکنترلی در زمان نیاز طلب بازخورد می کردند. درصورتی که دو گروه دیگر بر زمان دریافت بازخورد، کنترلی نداشتند. در مرحله اکتساب 72 و یادداری و انتقال 12 کوشش انجام گرفت. داده ها با استفاده از روش تکرار سنجش و واریانس عاملی مرکب تحلیل شد. نتایج نشان داد در مرحله اکتساب، گروه خودکنترل و آزمونگر خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده داشتند. در مراحل یادداری و انتقال، گروه خودکنترلی خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه های جفت شده و آزمونگر داشتند. همچنین گروه جفت شده خطای زمان بندی مطلق کمتری در مقایسه با گروه خودکنترلی نشان دادند.

پیش زمینه: برای تعیین وجود تاندون پالماریس لانگوس از تست های متعددی استفاده می شود. در این مطالعه ما سعی کردیم پایایی درون و بین مشاهده گران پنج تست از مشهورترین آنها و همچنین تست فونکسیون عضله فلکسور سطحی پنجم را بررسی نماییم. مواد و روش ها: دو معاینه گر که در مورد انجام تست ها آموزش دیده و تمرین کرده بودند، 105 داوطلب را در دو نوبت و به فاصله یک ماه مورد بررسی قرار دادند و نتایج معاینه آنها ثبت گردید. میزان پایایی روش های مختلف در دو مرحله با اندازه گیری Kappa بررسی شد. یافته ها: میزان Kappa برای تست های مختلف و مراحل مختلف اندازه گیری از 0.541 (پایایی متوسط) تا 0.813 (پایایی تقریبا کامل) برای پالماریس متفاوت بود. بیشترین پایایی درون و بین مشاهده گران و همچنین بیشترین توافق با سایر تست ها را تست شافر داشت. کمترین میزان Kappa برای تست تامپسون (Thompson) بدست آمد و بقیه تست ها پایایی خوب به بالا داشتند. میزان Kappa در مورد پایایی درون و بین مشاهده گران برای فلکسور سطحی پنجم به ترتیب 0.415 و 0.500 بود (پایایی متوسط). نتیجه گیری: تست های مورد مطالعه دارای پایایی خوبی هستند بجز تست تامپسون که وضعیت متوسطی داشت. به نظر می آید تست استاندارد شافر بهترین تست برای معاینه وجود یا عدم وجود تاندون پالماریس لانگوس باشد. روش مورد مطالعه برای معاینه فلکسور سطحی پنجم دارای پایی متوسط درون و بین مشاهده گران بود.

روش های جبری تخمین عیب بر اساس مشاهده گرهای ورودی نامعلوم، با فرض برقراری شرط تطابق بین خروجی و ورودی نامعلوم قابل پیاده سازی هستند. شرط تطابق کاربردهای عملی این روش ها را محدود می کند. در این مقاله روشی برای تخمین عیب ارائه شده که نیازی به برقراری شرط تطابق نیست. بر خلاف روش های معمول در روش ارائه شده در این مقاله نیازی به تخمین خروجی کمکی، برای تخمین عیب برای سیستم های با ورودی نامعلوم نامنطبق نمی باشد. در روش پیشنهادی ابتدا ورودی نامعلومی به دو ورودی منطبق و نامنطبق تقسیم شده و سپس با فرض وجود مدل دینامیکی برای ورودی نامعلوم نامنطبق و اضافه کردن این مدل به مدل اصلی، سیستم جدیدی حاصل شده که تنها دارای ورودی نامعلوم منطبق است. برای سیستم جدید که شرایط تطابق برای ورودی نامعلوم آن صدق می کند، با استفاده از استراتژی حذف کامل اثر ورودی نامعلوم، مشاهده گر مرتبه کاملی طراحی شده که قادر است تمام متغیرهای حالت را تخمین بزند. برای تخمین عیب از قانون تطبیق سریع بهره برده شده که شرایط پایداری و وجود آن توسط قیود LMI بیان گردیده است. در انتها کارایی روش پیشنهادی با حل یک مثال عددی بر روی تک لینکی با مفصل انعطاف پذیربررسی شده است.